آن قدر اشک به مظلومیتم ریخته ام
که نمانده است توانایی نفرین کردن
شراب تلخ بیاور که وقت شیداییست
که آنچه در سر من نیست بیم رسواییست
چه غم که خلق به حسن تو عیب میگیرند
همیشه زخم زبان خونبهای زیباییست
اگر خیال تماشاست در سرت بشتاب
که آبشارم و افتادنم تماشاییست
شباهت تو و من هر چه بود ثابت کرد
که فصل مشترک عشق و عقل، تنهاییست
کنون اگرچه کویرم، هنوز در سر من
صدای پَر زدن مرغهای دریاییست
فاضل نظری
بایگانی
- خرداد ۱۳۹۸(۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۸(۱)
- دی ۱۳۹۵(۱)
- آذر ۱۳۹۵(۱)
- آذر ۱۳۹۴(۳)
- آبان ۱۳۹۴(۲)
- مهر ۱۳۹۴(۸)
- شهریور ۱۳۹۴(۳)
آخرین مطلب
-
۹۸/۰۳/۲۳سلام
-
۹۸/۰۲/۱۵باز می گردم
-
۹۵/۱۰/۰۵نشریه انتظار
-
۹۵/۰۹/۰۹دوباره سلام...
-
۹۴/۰۹/۱۲به چه شوقی . . .
-
۹۴/۰۹/۰۶مظلومیت ام . . .
-
۹۴/۰۹/۰۶خستمه...
-
۹۴/۰۸/۰۷دارند می برند همان قد بلند را...
-
۹۴/۰۸/۰۷همان هنگام که...
-
۹۴/۰۷/۲۳یا حسین . . .